Μια ιστορία που έχω ακούσει για ένα αγοράκι που έχει απώλεια όρασης.
Συγκεκριμένα, το αγοράκι αυτό είναι στην Α΄ τάξη του Δημοτικού και έχει διαγνωσθεί ότι έχει απώλεια όρασης (μέχρι και το 1/3) και ότι υπάρχει πιθανότητα να χάσει πλήρως την όραση του στο μέλλον.
Η δασκάλα του αγοριού κάνει συνέχεια παράπονα στην μητέρα ότι δεν συμμετέχει στην τάξη, ότι είναι πολύ ντροπαλός και όταν του μιλά σκύβει και δεν απαντά. Το γεγονός ότι το αγοράκι δεν βλέπει πολύ καλά στον πίνακα, στα βιβλία και τα φύλλα εργασίας που του δίνει έτσι ώστε να μπορεί να συμμετέχει, δεν το λαμβάνει υπόψη της. Τότε η μητέρα του παιδιού πρότεινε στην δασκάλα, αν μπορεί, να κάνει μεγένθυνση τα φύλλα εργασίας που του δίνει έτσι ώστε να διευκολύνεται σε κάποιο βαθμό, λόγω της απώλειας όρασης που έχει. Και εδώ βρίσκεται το τραγικό της υπόθεσης. Η δασκάλα δήλωσε ότι οι φωτοτυπικές που υπάρχουν στο σχολείο δεν έχουν μπορούν να κάνουν μεγένθυνση.
Και τα δικά μου ερωτήματα είναι:
Πώς είναι δυνατό στα σημερινά σχολεία να υπάρχουν φωτοτυπικές που δεν μπορούν να κάνουν μεγένθυση;
Ήταν πολύ δύσκολο να σκεφτεί από μόνη της η δασκάλα, την πιο απλή εφαρμογή της μεγένθυνσης; Περίμενε από την ίδια την μητέρα για να της προτείνει αυτή την εφαρμογή;
Δεν θα έπρεπε το ίδιο το σχολείο να διευθετήσει έτσι ώστε το παιδί αυτό, να έχει πιο εύκολη πρόσβαση στο μάθημα;
Τέλος, θα πρέπει να μας προβληματίσουν τα λόγια που είπε το αγοράκι στη μητέρα του. Τα λόγια αυτά θα πρέπει να μας κάνει να σκεφτούμε τι μπορεί να προκαλέσει το ανέτιμο εκπαιδευτικό μας σύστημα σε ένα μαθητή.
Το αγοράκι είπε στην μητέρα του "Μαμά, όταν πηγαίνω στο σχολείο δεν γίνεται να αλλάζουμε ματάκια, γιατί με τα δικά μου δεν μπορώ να συμμετέχω στο μάθημα, ούτε να κάνω αυτά που κάνουν οι άλλοι στο μάθημα"
